El Kapital y ¡el día de la tortilla!

Dansen kunnen Spaansen niet. Hier moet ik dan een uitzondering maken voor de Flamenco, maar verder staat het wel heel vast: dansen kunnen ze niet. Dat komt eigenlijk door het nachtleven dat hier heel anders is. Jongeren zijn veroordeeld tot de straat omdat ze geen disco of café binnenkomen en zijn dus niet in staat hun kwaliteiten te ontwikkelen. Ik sta zelf inmiddels ook een poosje droog van het uitgaan, maar afgelopen zaterdag ben ik eindelijk naar een echte discotheek in Madrid geweest en dat was al met al weer een heel avontuur.

Het begon ongeveer twee weken geleden. Diego, een vriend en voetbalgenoot, werd afgelopen zondag 17 jaar en wilde de zaterdag ervoor naar discotheek El Kapital in Madrid. Ik werd ook uitgenodigd en ging natuurlijk graag mee. Ze maakten mij al snel duidelijk hoe geweldig het daar zou zijn: 7 etages, verschillende zalen met muziekstijlen en zelfs op het dak feest. Enig nadeel: we konden alleen heen omdat het tieneravond was en daarom zou er geen alcohol zijn. Good old MegaScholenFestijn dus.

Ik ging die zaterdag echter eten bij onze oom in Madrid en zou dus onafhankelijk van de rest naar de disco reizen. Daar zou ik hen bellen en dan kwam alles goed. Natuurlijk kwam niet alles goed. Het reizen met de metro is geen probleem meer en ook mijn telefoon was opgeladen en had saldo. Het probleem? Diego nam niet op.

Omdat ik toch zin had ben ik maar naar binnen gegaan op zoek naar de jongens en wonder boven wonder vond ik hen in de eerste zaal op de eerste etage waar ik zocht. Goddank, want el Kapi was daadwerkelijk supergroot, maar ook supermooi. Helaas kwam ik er daar achter dat ze niet kunnen dansen. In de mainzaal werd normale muziek gedraaid, maar stonden ze maar een beetje met hun rechterhand te draaien, maar na een korte introductie kreeg ik mijn vrienden al wat beter aan het dansen.

Erger was echter de reggaetonzaal. De jongere generatie weet wel wat ik bedoel als ik termen als ´grinden´ en ´daggeren´ bedoel, maar dat was het niet eens. Alle vrouwtjes stonden zich uit te sloven terwijl minstens de helft van de jongens Atletico Madrid - Sevilla of Mallorca -Barcelona keek. Serieus.

Uiteindelijk heb ik daar een hele vette avond gehad, want de meesten waren het met mij eens dat de mainzaal veel vetter was.

Deel 2 van dit verhaal wordt totaal anders ingevuld en was voor mij een complete verassing. Eerst wat achtergrondinformatie: met een tortilla bedoelt men niet dat platte ding waar je wraps van vouwt. Een tortilla is een soort aardappelschotel die hier heel populair is.

Zo populair zelfs dat ik er maandag achterkwam dat er een feestdag voor bestaat: el día de la tortilla. Al snel werd mij verteld dat dit geen traditionele feestdag is, we krijgen geen vrij van school en het staat ook nergens vermeld. Het is meer iets van een ingeslopen gebruik.

El día de la tortilla werd vandaag, donderdag, gevierd en op deze dag gaan (voornamelijk) jongeren iets buiten het dorp in het veld (meer bulten met hier en daar gras) een tortilla eten en daarna dat wat dit zo populair maakt: drank zuipen.

Vol verwachting ging ik dan ook vanmiddag met mijn rugtas (inmiddels la mochila mágica/de magische rugtas gedoopt) naar het veld met de rest van de jongens en uiteindelijk vonden we een plek om te zitten. Nadat we hadden gegeten gingen we wat voetballen en daarna... eigenlijk helemaal niks. Na een poosje gingen we maar weer terug en daarmee waren de hoge verwachtingen dus helemaal voor niks. Uiteindelijk heb ik me wel goed vermaakt en was deze volkomen verassing toch geslaagd.

Verder uitkijken mag ook weer, want over slechts drie weken komen papa en mama op bezoek en dit weekend is het carnaval! Ik heb nog geen idee wat mij te wachten staat, maar ik ga al wel verkleed. Als wat vertel ik de volgende keer!

¡´ta luego!