Canicross y Escuela

Een wijs man zal ooit wel eens hebben gezegd dat je als je de smaak te pakken hebt, je lekker door moet blijven gaan. Dat betekent dus dat ik gewoon binnen enkele dagen nog een verhaal hier neerzet. Want wat is het geval, ik ben de vorige keer helemaal vergeten te vertellen over een spannend avontuur dat ik hier al had beleefd: de Canicross!

De beter geletterden onder jullie zullen meteen doorhebben dat dat iets te maken heeft met honden en rennen en niets is minder waar, het is een hardloopwedstrijd over verschillende afstanden, samen met je hond. Dit evenement vond op 3 oktober al plaats en omdat ik toen nog niet fatsoenlijk gesport had sinds het voetbalseizoen afliep in mei leek het mij verstandig de korste afstand (twee kilometer) te lopen. Ik werd immers geacht mee te doen.

Waar ik vantevoren dacht dat het een klein clubje mensen was, bleek het bij aankomst een professionele organisatie te zijn, met meer dan honder deelnemers en allerlei semi-aerodynamische tuigjes voor mens en hond. Gelukkig deden er aan mijn afstand niet veel athleten mee, omdat de zes kilometer de echte topper was, dus bedacht ik bij mezelf dat ik het nog best goed zou kunnen doen.

Ik was al een beetje zenuwachtig door al het publiek en alle deelnemers, maar het bleek ook nog eens zo te zijn dat mijn afstand als laatste werd afgewerkt, wat mijn hart niet onberoerd liet.

Uiteindelijk begon dan de race en mijn god, wat heb ik me verkeken op die ´kleine´ twee kilometer. Vol goede moed zette ik het nog wel op een lopen, maar na een halve kilometer bleek ik al uitgeput. Dankzij mijn misschatting van die afstand leek het een oneindigheid te duren voordat de hond mij over de finish sleepte.

Daarna was er ook nog een prijsuitreiking waarbij de beste drie van iedere afstand en geslacht voor elke leeftijdscategorie een beker en een zak hondenvoeding kreeg. Als aandenken mocht ik mijn loopnummer houden en kreeg ik nog een sportshirt van de Canicross, die eigenlijk best handig is.

Ook wil ik nog even wat verder uitwijden over het Spaanse schoolsysteem, want ook al is het inmiddels gewoon voor mij, toch komen er zo nu en dan nog eigenaardige dingen aan het licht. Als eerste steekt het hele systeem anders in elkaar. Je begint namelijk op je 12e aan de eerste van de algemene vier jaar Enseñanza Secundaria (vrij vertaald: tweede onderwijs) waarbij het niveau hetzelfde is voor iedereen en iedereen ook dezelfde lessen krijgt. In je derde jaar kun je wat meer een richting kiezen qua muziek, wetenschappen, etc. en na vier jaar ben je in principe klaar.

Iets minder dan de helft van de leerlingen kiest echter voor het volgen van de Bachillerato, welk een voorwaarde is voor de universiteit. De Bachillerato zit gewoon op dezelfde school en duurt twee jaar. Hier kun je kiezen tussen twee richtingen: letras (talen) en ciencias (wetenschappen), en na twee jaar onderwijs maak je een eindexamen gebaseerd op het profiel van de vervolgstudie die je wilt volgen. Zo vallen bijvoorbeeld Biologie en Fysiotherapie onder Gezondheid en Natuur- en Wiskunde onder Wetenschappen. Het niveau van de eerste vier jaar is vergelijkbaar met onderbouw HAVO en de Bachillerato HAVO/VWO 4/5.

Alle dagen duren even lang: van half 9 tot 14:10 zes lesuren en een halfuurtje pauze tussen de derde en vierde. Ik zit nu in de eerste Bachillerato en dat betreft dan mensen van 15/16 jaar. Het niveau van de lessen is wel verschillend met dat in Nederland. Zo is Engels bijvoorbeeld lachwekken makkelijk en help ik de lerares gewoon mee in de klas. ´t Is overigens wel een aardige vrouw die me doet denken aan Mevr. Struikman met een sterk Spaans accent ;) . Biologie is dan wel weer op goed (VWO 4) niveau, hoewel het heel veel Scheikunde behandeld, omdat bij Natuur-/Scheikunde het eigenlijk Natuurkunde is met zo min mogelijk Scheikunde. Bovendien bestaat er volgens mij ergens een internationale regel dat alle Natuurkunde leraren een draadje los moeten hebben, want deze man heeft altijd een labjas aan, terwijl er in ons gebouw geen lab te bekennen is.

Wiskunde is hier wel gewoon één vak, maar ook niet heel moeilijk, waardoor ik in de les maar mijn eigen plan trek en de dingen maak die in Nederland nooit heb hoeven doen vanwege de splitsing van Wiskunde. Het vak Spaans is ook goed te doen, hetzelfde als Nederlands in Nederland, aardige leraar ook, maar we moeten 6 boeken lezen dit jaar. Ook heb ik nog CMC, wetenschap in de wereld om je heen. Hele aardige leraar, maar de onderwerpen heb ik in Nederland al met Biologie en Natuurkunde gehad.

Al met al heb ik maar twee lastige vakken: Filosofie en Frans. Filosofie slaat vooral terug op Spaanse filosofen en de Spaanse historie die ik niet nauwkeurig ken, en Frans is extra lastig, omdat de dingen die ik al weet vaak in het Nederlands zijn en dus moet ik de hele tijd tussen het Nederlands, Spaans en Frans vertalen. Het opmerkelijkste vak is echter gym, want het is in Spanje gebruikelijk om op de dag dat je gym hebt in je gymkleren naar school te gaan. Ik heb gymom doinsdag het laatse uur, geen probleem dus, maar ook op donderdag het eerste uur, wel een probleem, want slechts enkelen trekken een ander shirt aan en gebruiken deo.

De school zelf is redelijk oud, met muren bestaande uit spaanplaten die in Nederland elk jaar op asbest moeten worden gecontroleerd en het oude, groene bord met krijt. Omdat de leraar wisselt van lokaal en de leerlingen zelf niet, heeft iedereen zijn eigen tafel die elke dag keurig wordt ondergeklaaid en schoongemaakt. Ik snap echter niet waarom ze ´m er onderklaaien, want niemand komt aan jouw tafel te zitten behalve jijzelf. De bachilleratos zitten in een ander gebouw dan de rest van de school, waardoor ik gelukkig geen last van bruggers heb.

Mijn klas is best aardig, maar ik ga niet zoveel met ze om, omdat ik niet veel met ze gemeen heb. De meesten zijn nerds zonder sociaal leven, de anderen blowen elke dag en de meeste meiden mét een sociaal leven hebben foute vriendjes van in de twintig (no offense, Chris). Ik heb in mijn klas gelukkig geen hele rare mensen, want ik heb er al welken rond zien lopen met halve kale hoofden, en het haar wat ze hebben kaasrecht omhoog gezet met gel.

Ik heb inmiddels ook al een Tuenti, de Spaanse Hyves, gekregen van mijn vrienden hier. De jongens en meiden met wie ik omga zitten in de tweede bachillerato, maar omdat ik meer met hen gemeen heb qua leeftijd, voetbalinteresse en weekendinvulling ga ik veel met hen om.

Inmiddels ben ik al wel goed geïntegreerd, en dat wil zeggen dan mensen me niet meer als ´de nieuwe´ zien. Hierdoor is het veel makkelijker om te praten, grapjes te maken, vragen van leraren te beantwoorden etcetera. Ik heb zelfs al 3 toetsen gemaakt, waarvan ik op de eerste een 9 heb gehaald. De cijfers lopen hier van 0 tot 10, dus een 5 is al voldoende.

Van mijn verjaardagsgeld heb ik gister een nieuwe gitaar gekocht, waar ik natuurlijk heel blij mee ben en me goed kan vermaken de komen paar jaar. Deze laat ik natuurlijk graag hieronder zien bij de foto´s. ¡´ta luego!